دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است
تو مرا باز رساندی به یقینم، کافیست
قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم، کافیست
گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم، کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت-گهگاه-
برگی از باغچه ی شعر بچینم، کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوبترینم! کافیست
من به یک نمره ناقابل ده خشنودم
و به لیسانس قناعت دارم
من نمیخندم اگر دوست من می افتد
من در این دانشگاه در سراشیب کسالت هستم
خوب میدانم کی استاد کوئیز میگیرد
اتوبوس کی می اید
خوب میدانم برگه حذف کجاست
هر کجا هستم باشم
تریا.نقلیه و دانشگاه از ان من است
چه اهمیت دارد و گاه میروید خار بی نظمی ها
رخت ها را بکنیم پی ورزش برویم
توپ در یک قدمی است
و نگوییم که افتادن مفهوم بدی است
و نخوانیم کتابی که در ان فرمول نیست
و بدانیم اگر سلف نبود همگی میمردیم
وبدانیم اگر جزوه استاد نبود همه می افتادیم
و بدانیم اگد نقلیه نبود همگی می مانیم
و نترسیم از حذف و بدانیم اگر حذف نبود می ماندیم
و نپرسیم کجاییم و چکاری داریم
ونپرسیم که در قیمه چرا گوشت نیست
اگر هست چرا یخ زده است
بد نگوییم به استاد اگر نمره تک اوردیم
کار ما نیست شناسایی مسئول غذا
کار ما شاید این است که در حسرت یک
صندلی خالی پیوسته شناور باشیم
فرات تناقض عشق است . مرز بین آب و آتش . رودی که عاشق شد و داغ دید . حسرت کشید و زخم خورد، نه به اندازه ی کربلا بلکه به وسعت ابدیت.
رودی که تشنه شد و شعله به جهان پرورانید . سوخت... با دل رباب... برای شش ماهه ای تشنه کام که جواب تشنگیش تیر سه شعبه شد. آتش گرفت وقتی آتش گرفتن خیمه ها را دید و عطش شد...وقتی آب بود و فریاد العطش طفلان به آسمان بلند بود و گُر گرفت ... وقتی آب بود عباس تشنه اش گذاشت.
((فرات آتشیست از جنس اشک ))
اینجا محرم،قبله گاه کائنات
ابنجا کسی از راویان یک نجات است
اینجا فراتی زخم خورد و عاشقی کرد
اینجا پُر از بغض نفس گیر فرات است
رودی برای تشنگی ها اشک ریزد
یعنی عطش با آب بودن می ستیزد
از آن زمان که در کنارش تشنه ماندی
دیگر فرات از رود بودن می گریزد
سروده ی خانم حدیثه امیر دوست
رشته ی زبان وادبیات فارسی
سالها افتاده ای در حبس کنج این قفس
بغض من بشکن دگر طاقت ندارد این نفس
پرگشا،بشکن حصار،از بی کسی ها یاد کن
بغض من بشکن سکوت،از دست غم فریاد کن
شعرهای تلخ من را در سکوتت خوانده ای
کل عمرت را فقط در کنج زندان مانده ای
بغض من تنها تو مسئول شکست چشممی
پر بزن از این هوا تنها تو سدّ اشکمی
نیمه جان گشتی دگر،از پای افتادی برو
بغض من پرواز کن،دیگر تو آزادی برو
خانم حدیثه امیر دوست
دانشجوی رشته ی زبان و ادبیات فارسی
در لا به لای بوسه هایم جای پا بود
گویا لبم این جای پا را می شناسد
هر خاطره یک خنجر و...بیچاره قلبم...
این زخم های بی دوا را می شناسد
این فصل را من بی تو از دنیا بریدم
فصلم خزانی نابجا را می شناسد
من در نبودت کوچه ها را بس دویدم
پاهای من تا ناکجا را می شناسد
از این شکستن ها صدایی بر نخیزد
بغضم،شکستی بی صدا را می شناسد
این بی تو بودن،سوختن،بغض و غریبی
ماندم دلت آیا خدا را می شناسد؟!
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی
شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ
شب تا به سحر گریهٔ جانسوز و دگر هیچ
افسانه بود معنی دیدار، که دادند
در پرده یکی وعدهٔ مرموز و دگر هیچ
خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات
مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ
زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش
گهواره‌تراش‌اند و کفن‌دوز و دگر هیچ
زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست
لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ
خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی
دیدار رخ یار دل‌افروز و دگر هیچ
خدایا نه...این قصه آرام نیست!
خدایا هنوز آدمت رام نیست!
خدایا پر و بال بی جا نده!
خدایا به این اشرفت پا نده!
خدایا نکن!عاشقی ساده نیست!
خدایا نکن،این دل آماده نیست!
خدایا مرا ناب دیدی...درست!!!
خدایا مرا آفریدی...درست!!!
خدایا دل کال دادی که چه؟!!
خدایا به من بال دادی که چه؟!!
خدایا تو کردی مرا بهترین!!!!!
خدایا بیا بنده ات را ببین!!!
خدایا چه ساده دلت طرد شد؟!!
خدایا زمینت چه نامرد شد؟!!
خدایا چه ساده تو را هیچ خواند؟!!
خدایا به جایت بشر حکم راند؟!!
خدایا چگونه دلش سنگ شد!!!
خدایا وجودت چه بی رنگ شد؟!!
خدایا بشر چشم بینا نداشت!!!
خدایا برایت زمین جا نداشت!!!
خدایا حدیث محبت نخوان!!!
خدایا زمین را امانت نخوان!!!
خدایا بشر با خودش هم نساخت!!!
خدایا بیا اشرفت ساده باخت!!!
خدایا بشر از خودش سیر شد!!!
خدایا تمامش بکن... دیر شد!!!!!!
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته ی زبان و ادبیات فارسی
نگاهت بی هوا آمد ربودم تو از سنگ و... من از دل می سرودم
چه کردی و چه بشکن بشکنی بود! دلم،بغضم،سرم،هر چی که بودم...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
غرق تکرارم ،رهایم کن ز ناکامی مست و حیرانم،نجاتم ده ز بدنامی
من به پای تو در این گرداب افتادم من چه آشوبم و تو...ای وای آرامی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تو کم آوردی و این،لجبازی بخت نبود بردن بازی و یک دیوانگی سخت نبود
آخر قصه مردّد بودی و معلوم بود از همان اوّل خیالت از خودت تخت نبود
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دلی بی کینه و بی عار دارم نمی دانم چرا آزار دارم
تو لیلایی...تو شیرینی...تو عشقی... ولی شرمنده ام،من کار دارم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر تلخی که پر از زنجیر بود... بین بغض و قافیه درگیر بود
شاعرش می زد که درهم نشکند... بیت بی قافیه اش دلگیر بود...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
کاش می شد اشک را تهدید کرد در میان بغض ها تردید کرد
کاش می شد از تمام زندگی خنده های ساده را تمدید کرد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
می روم تا بی سر و سامان شوم تا در این پیچیدگی آسان شوم
من فقط تلقین بازی می کنم می روم در بی کسی پنهان شوم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باز یک قفل و کلیدی ناپدید باز حسرت،در پی دل می دوید
باز هم در کوره راه زندگی مرد نقاشی معمّا می کشید
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برای چشم های تو ،نماز عشق خوانده ام تو قبله ی وجودمی،در این طواف مانده ام!
نگار قلب من مرا،به ناکجا کشانده ای بیا ببین به چشم خود،تو را خدا نشانده ام
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته ی زبان و ادبیات فارسی
پر احساسی اما ضعیفه نشه از برت...
تو یک دختری و غرورت یعنی باورت...
فقط سرد باش و حریم تو یعنی غرور...
همه لایق این حریمن به جز همسرت!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
من زنم...
همانکه ضعیفه می خوانی اش!!!
که اگر اراده کنم به گشودن زبان...
مردانه دودمان ابهت مردانه ات به باد
خواهد رفت...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بچه که بودی در رویاهای پسرانه ات از
خودت مردی می ساختی که اخمش سیب
را از دستم به زمین می انداخت...
های پسر بچه ی دیروز...
برایم سیب می چینی یا اخم کنم!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مرد رویاهایم...
کاش از رویایم بیرون نمی آمدی!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نامت را که مردانه می برم یک دهان پر
می شود و نامم را که می بری چه ساده
مردانگیت خالی می شود...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هر گاه آموختی احساسات یک زن ضعف
نیست بیا...
مرد می خواهد احساسات یک زن را به دوش بک
بکشد!
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی
تو برپا شدی،من از پا نشستم دوباره من نمی دانم که هستم
تو شیشه بودی،من سنگ و چرا باز به معنای تمام،من شکستم؟!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دیروز چقدر آسمان بی رنگ شد پرواز،شکست و،شعر گفتن ننگ شد
احساس،به دست سادگی از دست رفت دیروز دلم برای مردن تنگ شد
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
رفتی که دلم چگونه ویرانه شود؟! بی تو چه کسی برای من،شانه شود؟!
برگرد،اگر نیایی این بار به حتم این شاعر بی قرار دیوانه شود
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تشنه هستم،عشق باران دارم من،به حس پاکم ایمان دارم
مطمئن باش،کسی اینجا هست من برای قصه پایان دارم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دست و پای عشق را می بندم من به این آیینه ها می خندم
وای اگر بال به من می دادند من در آن اوج چه ها می کردم!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
درد شعرم قافیه یا باز برگرد نبود قصه ی دیوانگی،یا عشق بد کرد،نبود
شعر من تنها برو پشتت به دستی گرم نیست من بریدم،تو بگو شاعر من،مرد نبود
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شدم مجنون،تو را لیلا نکردم!؟ خودم را گم،تو را پیدا نکردم؟!
تو شیرینی که تیشه داده دستم چرا فرهاد را،رسوا نکردم؟!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ثانیه از رفتنش دلگیر بود وقتی آمد،شعر تلخم پیر بود
آمدی جانم به قربانت ولی این رسیدن چند قرنی دیر بود
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی
آخرش عاجز و درمانده به دل می باختم... یا که با گرگ و دل و میش و جفا می ساختم...
باید این دل برّه می شد یا که گرگی بی صفت... من دل گم شده ام را خود به چاه انداختم!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
طواف شعر کردم و قافیه پا به پا نشد! ردیف هم مثل دلم حریف این خدا نشد!
تو کیمیای درد من،کجای شعر گم شدی؟ مفاعلن،مفاعلن،برای من دوا نشد!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بنازم...بد قصه اینجا فقط یعنی زن! یعنی حق نداری که عاشق بشی مثل من!
آره بد منم،خوبه من،چوب و دل دست تو... بیا مرد قصه تویی تا می تونی بزن!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دل و یک شعر فرو ریخته،آغاز تو باش... من و این بال و پر سوخته،پرواز تو باش...
اولین بیت تویی و غزلم یعنی تو ! آخرین بیت منم،قافیه پرداز تو باش...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تو ای مجرم که بی رحمانه سردی کجا گم شد که پیدایش نکردی؟؟؟!!
دلم زیباترین دارایی ام بود.... جوابت کو؟دل من را چه کردی؟؟؟!!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بخت...جانانه به سمتم آمد و...رد شد و رفت... خوب قصه آمد و برای من بد شد و رفت...
باز هم بی پدری کردم و دلبسته شدم... آمد و برای درد من پدر جد شد و رفت...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شدی خورشید و مهتابت نبودم... و حتّی سایه ی خوابت نبودم...
درست است بی تفاوت بودم امّا... کجا دیدی که بی تابت نبودم؟!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تا فاجعه هست عاشقی آزاد است تقدیر خزان هنوز دست باد است
ای کاش که صخره ساده سیلی نخورد... وقتی که هنوز کوه بی فرهاد است...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نفس برید و آخرین فرصت است برس به داد دل که بی طاقت است
تپش برای قلب من چاره نیست! گروه خونی ام تو ی مثبت است!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیا دوباره باش،تا دوباره اشتبا(ه)کنم بیا بجنگ با دلم که من فقط نگا(ه)کنم
تو دل شکستی و ولی گناه کار من شدم! بیا فقط تو باش تا...دوباره من گنا(ه)کنم!
خانم حدیثه امیردوست
رشته ی زبان و ادبیات فارسی
به جهنم که تو از مست بدت می آید
از شب و کوچه بن بست بدت می آید
لایق دست ترک خورده بی احساسی
تو که از گرمی این دست بدت می آید
مثل یک زنگ در خانه خواب آلوده
از نوازشگری شصت بدت می آید
این بدم بدم بدم ها بخورد توی سرت
تو که از هر چه که خوبست بدت می آید
عشق من لحظه مستی و بد و بیراهی است
به جهنم که تو از مست بدت می آید
روح اللّه محمدی
حرفهای ماهنوزنا تمام...
تانگاه می کنی :
وقت رفتن است
بازهم همان حکایت همیشگی !
پیش ازآنکه باخبرشوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ وحسرت همیشگی !
ناگهان
چقدرزود د یرمی شود !
(قیصر امین پور)
بیا تا ما!آری من و تو هنر کنیم
فکر را برداریم نبض این دفتر کنیم
فکر در دم ببریم لب ز هم وا بکنیم
حرف های تازه را باز سر به سر کنیم
باز آری من و تو جمع در جمع شویم
شب شعر را من و تو یک شبه سحر کنیم
یادگاری بنگاریم به همین حرف خیالی
تا که شاید من و تو باز هم خطر کنیم
دل آن دفتر کاهی اگر حرفی جا ماند
گر بخوانند به قلبی شاید اثر کنیم
من و تو آری ما سوخته در تب شعریم
همه ی امّت شعر را به همین خبر کنیم
دل داغ شعرم بر وجوه صفحه یخ بست
شب قندیل نفس هاست سینه را سپر کنیم
ناله ای از دل دفتر به صدای شعر لرزید
گوش های بسته را باز بر حذر کنیم
تب ذوق شعرهایی که مداوم دارم
در شبی شعر دوباره ناله ای دگر کنیم
مرداب گرچه قبیح است به چشمی دیدن
کاش اما من و تو ،نگاه نیلوفر کنیم
شعر از منصور رئیسی
دانشجوی زبان و ادبیات فارسی
این کویر مرا می خواند
و صدای تب عشق تنم را می جوید
سوز این کویر وجود مرا می خواهد
دستمالی از غربت
بر پیشانی بلند می بندم
و بر آن آب پاکی ها می ریزم
پشت این کویر داغ
صدای اواز گیتار ها می آید
بوی عطر گل و گلشن
بوی آشنایی ها می آید
من اینجا غریبم
راهی ام اما اسیرم
من از اینجا با چشمی از دل
پشت این خاک غریب
چشمه ای می بینم
سیر خواهم شد اگر قدمی بر دارم
سوی وطن
من قفل زبان شعر را میشکنم بی غنچه،خزان شعر را می شکنم
من اشکم،و بغض شعر بی تاب شده این بغض نهان شعر را می شکنم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در شعر تو را دوباره پیدا کردم از قافیه ها تو را تمنا کردم
این شعر برای چشمهای تو کم است در حد تو نیست قافیه،بی جا کردم
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
یک عمر به عقل و هوش خود نازیدم در خواب فقط شکست را می دیدم
دیروز که چشمهای من باز شدند یک قصه ی تلخ کهنه را فهمیدم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
عشق آمده و هوس چه باشد؟! تو جان منی نفس چه باشد؟!
دیریست قفس می شکند بال پرواز منی قفس چه باشد؟!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
این قلم، آواز ها سر می دهد می کشد، آغاز دیگری می دهد
بی هوا تا اوج دل را می برد این قلم، احساس را پر می دهد
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خنده اش جان من بیچاره بر لب می کند یاد او،روز من سرگشته را شب می کند
لیک،هرگز او نفهمید و نمی داند هنوز سالها در حسرت او،این دل دیوانه ام تب می کند
خانم حدیثه امیردوست
رشته زبان و ادبیات فارسی
قدم قدم شوق هایم می رود در نفس صبح
دست انداخه بر شانه من و شده آویزان
یار نخ گونه من
همه مردم شهر از دلش با خبرند
که درونش جاریست،کوچه روشنی از دانش و نور
راه رشدی تا تعالی های دور
من در آن کوچه قدم ها دارم...من در آن کوچه قدم ها دارم
می روم در نفس صبح
مقصدم نزدیک است
مقصدم روزنه های فرداست
آری آری این کلاس آشناست
با سلامی گرم
در شوق کلاسم
همکلاسی ها،صندلی ها تخته روشن ضمیر روی دیوار
میز استاد می شوم
آن طرف تر،جای هر روزم گمانم خالی است!
میروم تا پر شود از حجم های اشتیاقم
از تحمل های سنگین حضورم
میروم تا پر شود از بودنم...
میروم تا پر شود از بودنم...
پنجره در نفس صبح حرف هایی تازه می گفت
در نسیم بو‌ئیدم باغ را حس کردم
و کلاس مأوای عطر رعنا می گشت
همه را حس کردم...
همه را حس کردم...
باغ را ،پنجره را ،صبح را
این کلاس آشنا را
با خودم یک لحظه خلوت می کنم
با دلم یک لحظه نجوا می کنم
من چقدر این لحظه ها را دوست دارم...
من چقدر این لحظه ها را دوست دارم...
شعر از دانشجوی رشته زبان وادبیات فارسی
منصور رئیسی متولد جیرفت
آمدیم و عاقلان مجلس به کنار،
آمدند و ساعتی وقت هدر کردند
آمدیم و تعصب بی جای طرفین ،قبول
آمدند و فقط سوال از بر کردند
آمدیم که بگوییم ذاتمان یکی ست
آمدند و مجلسی را بی ثمر کردند
آمدیم و شکاف زدیم که بالا رویم
آمدند و برش بحث را ،بریده تر کردند
آمدیم و ناگهان بحث دو سمتی شد
آمدندو باز، اصل را بی اثر کردند
آمدیم که خوب باشد و خوب،خوب تر شود
آمدند و خوب را بد و بعد، بدتر کردند
آمدیم و گفتند و،سوال ما به درک...
آمدند و تعصبی خشک را دوباره تر کردند
آمدیم و نگفتند که خوب وبد داریم.
آمدند و زن درخت و،بحث را تبر کردند.
آمدیم که از عشق مادری گوییم.
آمدند و زن و عشق را بی پدر کردند
آمدیم که ساده اصل را بر باد ندهیم
امدند و علی چپ و حاشیه ...به سر کردند
آمدیم که راه راست را کج نرویم
آمدیم که بزنند ،زدند و در به در کردند
آمدیم که با حقیقت به یقین برسیم
آمدند و شاید ،اما،ولی، اگر کردند
آمدیم و دیدیم و از ما که گذشت
آمدند ونبردند و بدضرر کردند.
شعر از خانم حدیثه امیر دوست
دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی
دانشگاه جیرفت
شعری فقط برای دختران دم بخت !!
دختری با مادرش در رختخواب درد ودل می کرد با چشمی پر آب
گفت مادر حالم اصلا ً خوب نیست زندگی از بهر من مطلوب نیست
گو چه خاکی را بریزم بر سرم روی دستت باد کردم مادرم
سن من از 26 افزون شده دل میان سینه غرق خون شده
هیچکس مجنون این لیلا نشد شوهری از بهر من پیدا نشد
غم میان سینه شد انباشته بوی ترشی خانه را برداشته
مادرش چون حرف دختر را شنفت خنده بر لب آمدش آهسته گفت
دخترم بخت تو هم وا می شود غنچه ی عشقت شکوفا می شود
غصه ها را از وجودت دور کن این همه شوهر یکی را تور کن
گفت دختر:مادر محبوب من ای رفیق مهربان و خوب من
گفته ام با دوستانم بارها من بدم می آید از این کارها
در خیابان یا میان کوچه ها سر به زیر و با وقارم هر کجا
کی نگاهی می کنم بریک پسر مغزیابو خورده ام یا مغز خر؟
غیر از آن روزی که گشتم همسفر با سعید و یاسر و ایضا ً صفر
با سه تا شان رفته بودیم سینما بگذریم از ما بقیه ماجرا
یک سری ، هم صحبت یاسر شدم او خرم کرد، آخرش عاشق شدم
یک دو ماهی یار من بود و پرید قلب من از عشق او خیری ندید
مصطفای حاج قلی اصغر شله یک زمانی عاشق من شد بله
بعد هوتن یار من فرهاد بود البته وسواسی و حساس بود
بعد از این وسواسی پر ادعا شد رفیقم خان داداش المیرا
بعد او هم عاشق مانی شدم بعد مانی عاشق هانی شدم
بعد هانی عاشق نادر شدم بعد نادر عاشق ناصر شدم
مادرش آمد میان حرف او گفت ساکت شو دگر ای فتنه جو
گرچه من هم در زمان دختری روز و شب بودم به فکر شوهری
لیک جز آنکه تو را باشد یک پدر دل نمی دادم به هر کس این قدر
خاک عالم بر سرت، خیلی بدی واقعا ً که پوز مادر را زدی
ساز دل باز هوای دریا دارد
نام من ساحل
تشنه از دریایم
قطره ای بهر من نیست
تشنه از فردایم
ساحلم اما
موج های دریا با من دارند
سر بی رحمی
نه نوازش،نه نیایش
با من از غم ها می گویند
تشنه ام
تشنه از باران
گر چه من سیرم
سیر از این آب غریب
تشنه آب زلال
تشنه یک قطره اشک
من ساحلم اما
جای من خطی نیست
پاک می کند موج دریا
نامه های عشق هایم را
ساحلم اما
قصد سفر در دل دارم
قصد رفتن به دریاها
آب در دلم جریان دارد
گونه هم اما
اشک در چشمانم جریان دارد
کاش قایقی در دل داشتم
تا به دریا راهی نیست...
شعری از کبری زارعی
استان فارس(ارسنجان)
ترم پنج دانشگاه جیرفت
هوای فصل پاییزی صدای پای تابستان
بهار من کجایی پس بهار ای فصل بی وجدان
بدون زندگی کردن به فصل بعد می آیم
دوباره سال خورشیدی کسی را کرده ای مهمان
منم حیران سالی که دوباره بی تو می آید
تو هم در سوز سالی که دوباره توی آن زندان
نه تو پیغمبری باشی نه هم افتاده ای در چاه
نه من باشم شبیه آن برادرهای در کنعان
بهار من کسی دیگر ........بهار من کنارم نیست
هوای فصل پاییزی.......بهار ای فصل بی وجدان
سروده ی امیر عباس شیروانی
متولد 9/9/72 از شهرستان جیرفت
دانشجوی رشته ی مهندسی آب در دانشگاه جیرفت
شروع فعالیت شعری از سال 1390
www.yek peyk sher.blogfa .col
زدند دستی بر این عالم که شاید عالمی گردد
که این دم آخربه حال قبل برگردد
تمام رمز دنیا را درون عشق افکندند
که شایداوج یک ظلمت چراغ روشنی گردد
زدندمهر سکوتی بر دهان زخهای دهر
که شاید عاشق دیروز به حال آدمی گردد
نهفتند حس دنیا را درون جعبه ی اسرار
که روزی میرسد اما تمامش فاش میگردد
به دار آویختند حلاج شکستند بغض یک فرهاد
که شاید فهم یک دنیابه شهر عشق برگردد
تمام عشق رسوایی است همه فهمش نفهمیدن
که شاید این جنون عشق به راه راست برگردد
سروده ی خانم مریم حاجی زاده متولد شیراز
رشته ی مهندسی کشاورزی
در اعدادو وارقام زندگی میکنم!
در جمع های سادگی هایم!
درپرانتز های بسته امید هایم!
درتفریق های بی شمار باورهایم!
در کسر های ارزو هایم!
در تقسیم های دست های بی قرینه ام!
و باز به ضرب کشیده می شوم در توان های چند رقمی غم هایم!
تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست
از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دگری گویا نیست
بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما
غزل توست که در قولی از آن ما نیست
تو چه رازی که به هر شیوه تو را می جویم
تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست
شب که آرامتر از پلک تو را می بندم
در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست
این که پیوست به هر رود که دریا باشد
از تو گر موج نگیرد بخدا دریا نیست
من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم
این تو هستی که سزاوار تو باز اینها نیست
دانشجویان زبان و ادبیات فارسی دانشگاه جیرفت