نگاهت بی هوا آمد ربودم تو از سنگ و... من از دل می سرودم
چه کردی و چه بشکن بشکنی بود! دلم،بغضم،سرم،هر چی که بودم...
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
غرق تکرارم ،رهایم کن ز ناکامی مست و حیرانم،نجاتم ده ز بدنامی
من به پای تو در این گرداب افتادم من چه آشوبم و تو...ای وای آرامی
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تو کم آوردی و این،لجبازی بخت نبود بردن بازی و یک دیوانگی سخت نبود
آخر قصه مردّد بودی و معلوم بود از همان اوّل خیالت از خودت تخت نبود
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دلی بی کینه و بی عار دارم نمی دانم چرا آزار دارم
تو لیلایی...تو شیرینی...تو عشقی... ولی شرمنده ام،من کار دارم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
شعر تلخی که پر از زنجیر بود... بین بغض و قافیه درگیر بود
شاعرش می زد که درهم نشکند... بیت بی قافیه اش دلگیر بود...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
کاش می شد اشک را تهدید کرد در میان بغض ها تردید کرد
کاش می شد از تمام زندگی خنده های ساده را تمدید کرد
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
می روم تا بی سر و سامان شوم تا در این پیچیدگی آسان شوم
من فقط تلقین بازی می کنم می روم در بی کسی پنهان شوم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
باز یک قفل و کلیدی ناپدید باز حسرت،در پی دل می دوید
باز هم در کوره راه زندگی مرد نقاشی معمّا می کشید
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برای چشم های تو ،نماز عشق خوانده ام تو قبله ی وجودمی،در این طواف مانده ام!
نگار قلب من مرا،به ناکجا کشانده ای بیا ببین به چشم خود،تو را خدا نشانده ام
خانم حدیثه امیردوست
دانشجوی رشته ی زبان و ادبیات فارسی
هشت 
روز بزرگ داشت سعدی