تو برپا شدی،من از پا نشستم                دوباره من نمی دانم که هستم

تو شیشه بودی،من سنگ و چرا باز          به معنای تمام،من شکستم؟!

                               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

  دیروز چقدر آسمان بی رنگ شد               پرواز،شکست و،شعر گفتن ننگ شد

احساس،به دست سادگی از دست رفت      دیروز دلم برای مردن تنگ شد

                              ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

رفتی که دلم چگونه ویرانه شود؟!               بی تو چه کسی برای من،شانه شود؟!

برگرد،اگر نیایی این بار به حتم                      این شاعر بی قرار دیوانه شود

                                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تشنه هستم،عشق باران دارم               من،به حس پاکم ایمان دارم

مطمئن باش،کسی اینجا هست             من برای قصه پایان دارم

                               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دست و پای عشق را می بندم             من به این آیینه ها می خندم

وای اگر بال به من می دادند                من در آن اوج چه ها می کردم!

                              ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

درد شعرم قافیه یا باز برگرد نبود         قصه ی دیوانگی،یا عشق بد کرد،نبود

شعر من تنها برو پشتت به دستی گرم نیست     من بریدم،تو بگو شاعر من،مرد نبود

                              ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شدم مجنون،تو را لیلا نکردم!؟          خودم را گم،تو را پیدا نکردم؟!

تو شیرینی که تیشه داده دستم         چرا فرهاد را،رسوا نکردم؟!

                               ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ثانیه از رفتنش دلگیر بود               وقتی آمد،شعر تلخم پیر بود

آمدی جانم به قربانت ولی             این رسیدن چند قرنی دیر بود

خانم حدیثه امیردوست           

دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی

آخرش عاجز و درمانده به دل می باختم...               یا که با گرگ و دل و میش و جفا می ساختم...

باید این دل برّه می شد یا که گرگی بی صفت...      من دل گم شده ام را خود به چاه انداختم!

                                                ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

طواف شعر کردم و قافیه پا به پا نشد!          ردیف هم مثل دلم حریف این خدا نشد!

تو کیمیای درد من،کجای شعر گم شدی؟     مفاعلن،مفاعلن،برای من دوا نشد!

                                                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بنازم...بد قصه اینجا فقط یعنی زن!                   یعنی حق نداری که عاشق بشی مثل من!

آره بد منم،خوبه من،چوب و دل دست تو...     بیا مرد قصه تویی تا می تونی بزن!

                                                ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دل و یک شعر فرو ریخته،آغاز تو باش...           من و این بال و پر سوخته،پرواز تو باش...

اولین بیت تویی و غزلم یعنی تو !                   آخرین بیت منم،قافیه پرداز تو باش...

                                               ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تو ای مجرم که بی رحمانه سردی                کجا گم شد که پیدایش نکردی؟؟؟!!

دلم زیباترین دارایی ام بود....                       جوابت کو؟دل من را چه کردی؟؟؟!!

                                              ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بخت...جانانه به سمتم آمد و...رد شد و رفت...       خوب قصه آمد و برای من بد شد و رفت...

باز هم بی پدری کردم و دلبسته شدم...                آمد و برای درد من پدر جد شد و رفت...

                                              ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شدی خورشید و مهتابت نبودم...                 و حتّی سایه ی خوابت نبودم...

درست است بی تفاوت بودم امّا...                کجا دیدی که بی تابت نبودم؟!

                                             ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تا فاجعه هست عاشقی آزاد است            تقدیر خزان هنوز دست باد است

ای کاش که صخره ساده سیلی نخورد...     وقتی که هنوز کوه بی فرهاد است...

                                            ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نفس برید و آخرین فرصت است              برس به داد دل که بی طاقت است

تپش برای قلب من چاره نیست!            گروه خونی ام تو ی مثبت است!

                                           ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بیا دوباره باش،تا دوباره اشتبا(ه)کنم              بیا بجنگ با دلم که من فقط نگا(ه)کنم

تو دل شکستی و ولی گناه کار من شدم!       بیا فقط تو باش تا...دوباره من گنا(ه)کنم!

خانم حدیثه امیردوست          

رشته ی زبان و ادبیات فارسی

بیا تا ما!آری من و تو هنر کنیم

فکر را برداریم نبض این دفتر کنیم

فکر در دم ببریم لب ز هم وا بکنیم

حرف های تازه را باز سر به سر کنیم

باز آری من و تو جمع در جمع شویم

شب شعر را من و تو یک شبه سحر کنیم

یادگاری بنگاریم به همین حرف خیالی

تا که شاید من و تو باز هم خطر کنیم

دل آن دفتر کاهی اگر حرفی جا ماند

گر بخوانند به قلبی شاید اثر کنیم

من و تو آری ما سوخته در تب شعریم

همه ی امّت شعر را به همین خبر کنیم

دل داغ شعرم بر وجوه صفحه یخ بست

شب قندیل نفس هاست سینه را سپر کنیم

ناله ای از دل دفتر به صدای شعر لرزید

گوش های بسته را باز بر حذر کنیم

تب ذوق شعرهایی که مداوم دارم

در شبی شعر دوباره ناله ای دگر کنیم

مرداب گرچه قبیح است به چشمی دیدن

کاش اما من و تو ،نگاه نیلوفر کنیم

شعر از منصور رئیسی            

دانشجوی زبان و ادبیات فارسی

این کویر مرا می خواند

و صدای تب عشق تنم را می جوید

سوز این کویر وجود مرا می خواهد

دستمالی از غربت

بر پیشانی بلند می بندم 

و بر آن آب پاکی ها می ریزم

پشت این کویر داغ

صدای اواز گیتار ها می آید

بوی  عطر گل و گلشن 

بوی آشنایی ها می آید 

من اینجا غریبم

راهی ام اما اسیرم

من از اینجا با چشمی از دل 

پشت این خاک غریب 

چشمه ای می بینم

سیر خواهم شد اگر قدمی بر دارم

سوی وطن

من قفل زبان شعر را میشکنم                       بی غنچه،خزان شعر را می شکنم

من اشکم،و بغض شعر بی تاب شده               این بغض نهان شعر را می شکنم   

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در شعر تو را دوباره پیدا کردم                          از قافیه ها تو را تمنا کردم           

این شعر برای چشمهای تو کم است               در حد تو نیست قافیه،بی جا کردم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

یک عمر به عقل و هوش خود نازیدم           در خواب فقط شکست را می دیدم

دیروز که چشمهای من باز شدند                یک قصه ی تلخ کهنه را فهمیدم  

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

عشق آمده و هوس چه باشد؟!                  تو جان منی نفس چه باشد؟!    

دیریست قفس می شکند بال                      پرواز منی قفس چه باشد؟!     

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ     

    این قلم، آواز ها سر می دهد               می کشد، آغاز دیگری می دهد      

بی هوا تا اوج دل را می برد                 این قلم، احساس را پر می دهد  

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

خنده اش جان من بیچاره بر لب می کند           یاد او،روز من سرگشته را شب می کند                  

لیک،هرگز او نفهمید و نمی داند هنوز         سالها در حسرت او،این دل دیوانه ام تب می کند                 

خانم حدیثه امیردوست      

رشته زبان و ادبیات فارسی

آمدیم و عاقلان مجلس به کنار،

آمدند و ساعتی وقت هدر کردند

آمدیم و تعصب بی جای طرفین ،قبول

آمدند و فقط سوال از بر کردند

آمدیم که بگوییم ذاتمان یکی ست

آمدند و مجلسی را بی ثمر کردند

آمدیم و شکاف زدیم که بالا رویم

آمدند و برش بحث را ،بریده تر کردند

آمدیم و ناگهان بحث دو سمتی شد

آمدندو باز، اصل را بی اثر کردند

آمدیم که خوب باشد و خوب،خوب تر شود

آمدند و خوب را بد و بعد، بدتر کردند

آمدیم و گفتند و،سوال ما به درک...

آمدند و تعصبی خشک را دوباره تر کردند

 آمدیم و نگفتند که خوب وبد داریم.

آمدند و زن درخت و،بحث را تبر کردند.

آمدیم که از عشق مادری گوییم.

آمدند و زن و عشق را بی پدر کردند

آمدیم که ساده اصل را بر باد ندهیم

امدند و علی چپ و حاشیه ...به سر کردند

آمدیم که راه راست را کج نرویم

آمدیم که بزنند ،زدند و در به در کردند

آمدیم که با حقیقت به یقین برسیم

آمدند و شاید ،اما،ولی، اگر کردند

آمدیم و دیدیم  و از ما که گذشت

آمدند ونبردند و بدضرر کردند.

شعر از خانم حدیثه امیر دوست

دانشجوی رشته زبان و ادبیات فارسی

دانشگاه جیرفت

ساز دل باز هوای دریا دارد

نام من ساحل

تشنه از دریایم

قطره ای بهر من نیست

تشنه از فردایم

ساحلم اما

موج های دریا با من دارند

سر بی رحمی

نه نوازش،نه نیایش

با من از غم ها می گویند

تشنه ام

تشنه از باران

گر چه من سیرم

سیر از این آب غریب

تشنه آب زلال

تشنه یک قطره اشک

من ساحلم اما

جای من خطی نیست

پاک می کند موج دریا

نامه های عشق هایم را

ساحلم اما

قصد سفر در دل دارم

قصد رفتن به دریاها

آب در دلم جریان دارد

گونه هم اما

اشک در چشمانم جریان دارد

کاش  قایقی در دل داشتم

تا به دریا راهی نیست...

شعری از کبری زارعی

استان فارس(ارسنجان)

ترم پنج دانشگاه جیرفت

هوای فصل پاییزی صدای پای تابستان

بهار من کجایی پس  بهار ای فصل بی وجدان

بدون زندگی کردن به فصل بعد می آیم

دوباره سال خورشیدی کسی را کرده ای مهمان

منم حیران سالی که دوباره بی تو می آید

تو هم در سوز سالی که دوباره توی آن زندان

نه تو پیغمبری باشی نه هم افتاده ای در چاه

نه من باشم شبیه آن برادرهای در کنعان

بهار من کسی دیگر ........بهار من کنارم نیست

هوای فصل پاییزی.......بهار ای فصل بی وجدان

سروده ی امیر عباس شیروانی

متولد 9/9/72 از شهرستان جیرفت

دانشجوی رشته ی مهندسی آب در دانشگاه جیرفت

شروع فعالیت شعری از سال 1390

www.yek peyk sher.blogfa .col

در اعدادو وارقام زندگی میکنم!

در جمع های سادگی هایم!

درپرانتز های بسته امید هایم!

درتفریق های بی شمار باورهایم!

در کسر های ارزو هایم!

در تقسیم های دست های بی قرینه ام!

و باز به ضرب کشیده می شوم در توان های چند رقمی غم هایم!