هشتم مهر روز بزرگداشت مولوی چهره ی درخشان و برجسته ی شعر و ادب فارسی است، شاعر و عارفی دل آگاه که با سرودن شعرهایی حکیمانه و دلنشین نام خود را در تاریخ مشاهیر ادبیات جهان جاودانه کرد.

تاریخ ادبیات ایران همواره سرشار از وجود شاعران و نویسندگان بنامی است که با خلق اثرهایی ارزشمند در میان دیگر بزرگان و ادیبان جهان خوش درخشیده اند. جلال الدین محمد مشهور به مولانای رومی از جمله شاعرانی است که در زمینه ی عرفان و اشراق پر و بال گشود و مفهوم عشق را به شیوه های نظری و عملی برای صاحبدلان توجیه کرد.

نامش محمد و لقبش جلالدین است. از عنوان های او خداوندگار و مولانا در زمان حیاتش رواج داشته و مولوی در قرن های بعد در مورد او به کار رفته است.
در ششم ربیع الاول سال ۶۰۴ هجری قمری در شهر بلخ متولد شد. نیاکانش همه از مردم خراسان بودند. خود او نیز با اینکه عمرش در قونیه گذشت، همواره از خراسان یاد می کرد و خراسانیان آن سامان را همشهری می خواند.

پدرش ، بهاالدین ولدبن ولد نیز محمد نام داشته و سلطان العلما خوانده می شده است. وی در بلخ می زیسته و بی مال و مکنتی هم نبوده است . در میان مردم بلخ به ولد مشهور بوده است. بها ولد مردی خوش سخن بوده و مجلس می گفته و مردم بلخ به وی ارادت بسیار داشته اند. 

روز بزرگداشت فردوسی

در ایران روز ۲۵ اردیبهشت به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده‌است.[هر سال در این روز آیین‌های بزرگداشت فردوسی و شاهنامه در دانشگاهها و نهادهای پژوهشی برگزار می‌شود.

«همایش بزرگداشت سعدی» به مناسبت روز بزرگداشت این شاعر و به همت رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در اسپانیا با همکاری دانشگاه سالامانکا در محل سالن دانشکده زبان‌شناسی این دانشگاه برگزار شد.

در آیین افتتاح این مراسم پس از خوشامدگویی و اظهار خرسندی پروفسور کارمن فرناندز معاون آموزشی دانشگاه، کلمنته گونزالس مارتین رئیس دانشکده زبان‌شناسی در سخنانی ضمن تشکر از رایزنی فرهنگی برای همکاری در برگزاری این همایش به توضیح غنای فرهنگی ایران پرداخت و افزود: یکی از مفاخر ایرانی سعدی است که خوشبختانه بعضی از آثار او از جمله گلستان به اسپانیایی ترجمه شده است.

وی زبان فارسی را به عنوان زبانی ارزشمند که آثار برجسته جهان به این زبان مطرح شده‌اند دانست و افزود: در خصوص زبان فارسی در دانشگاه سالامانکا باید کارهای بیشتری صورت گیرد چرا که این زبان دارای غنای فوق‌العاده‌ای بوده و با آشنایی با آن می‌توان با بهترین متون در بین زبان‌های مختلف و مطرح جهان آشنا شد.

در ادامه علیرضا اسماعیلی رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در اسپانیا در سخنانی ضمن تشکر از همکاری دانشگاه سالامانکا به بیان نکاتی در خصوص آثار سعدی پرداخت.

او با ارائه توضیحاتی درباره زندگی سعدی و معرفی دو اثر گلستان و بوستان وی یادآور شد: گلستان و بوستان یک دوره کامل از حکمت عملی است چرا که حوزه‌های مختلف مثل علم سیاست، اخلاق و حتی تدبیر منزل را با بهترین و نغزترین عبارات مطرح کرده است.

اسماعیلی در ادامه ضمن معرفی سعدی به عنوان سخنور برجسته‌ای که برای همه اقشار و طبقات و افراد موارد پندآموز داشته است افزود: هیچ‌کس به اندازه سعدی پادشاهان و صاحبان اقتدار را به حسن سیاست و دادگری دعوت نکرده و ضرورت دادگری را روشن نساخته است.

او آموزه‌های سعدی را برای همه افراد و همه طبقات قابل استفاده، کارآمد و موثر ارزیابی و بیان کرد: بزرگانی مثل حافظ، سعدی، مولانا و فردوسی جوهره تمدن و فرهنگ ایران هستند که امید داریم در این همایش کوتاه یک‌روزه استادان و دانشجویان با قسمتی از این فرهنگ و تمدن آشنا شوند.

در ادامه در دو نشست سخنرانان مقاله‌های خود را به شرح ذیل ارائه کردند:

1- دکتر خواکین رودریگز وارگاس با عنوان: طنز در آثار سعدی

2- دکتر مریم حق روستا با عنوان: موارد تعلیمی در آثار سعدی

3- دکتر نازیا بارانی با عنوان: سهراب سپهری: شاعر معاصر و نقاش پارسی / سی و ششمین سالگرد درگذشت وی

4- پروفسور آنتونی گنزالس کاربو با عنوان: خاکستر روشن: سوز پروانه از سعدی تا آلبرت لوین

به‌دلیل همزمانی سالروز درگذشت سهراب سپهری با روز بزرگداشت سعدی، یکی از مقالات همایش به موضوع سهراب سپهری و آثار او اختصاص یافت.

آغاز سال تحصیلی جدید را که سرآغاز رویش و طراوت در بوستان عشق و محبت است به تمامی اساتید ارجمند و فرهیخته،دانشجویان عزیز مخصوصأ دانشجویان رشته ی زبان و ادبیات فارسی و ورودی های جدید تبریک میگویم. امیدوارم سالی توأم با رشد و بالندگی در تمام عرصه های علمی و فرهنگی برای شما عزیزان باشد.                                         

 اولین روز دبستان

اولین روز دبستان بازگرد

کودکی ها شاد و خندان بازگرد

بازگرد ای خاطرات کودکی

بر سوار اسبهای چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند

یادگاران کهن ماناترند

درسهای سال اول ساده بود

آب را بابا به سارا داده بود

درس پندآموز روباه و خروس

روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است

سفره پر از بوی نان گندم است

من به یک نمره ناقابل ده خشنودم

و به لیسانس قناعت دارم

من نمیخندم اگر دوست من می افتد

من در این دانشگاه در سراشیب کسالت هستم

خوب میدانم کی استاد کوئیز میگیرد

اتوبوس کی می اید

خوب میدانم برگه حذف کجاست

هر کجا هستم باشم

تریا.نقلیه و دانشگاه از ان من است

چه اهمیت دارد و گاه میروید خار بی نظمی ها

رخت ها را بکنیم پی ورزش برویم

توپ   در یک قدمی است

و نگوییم که افتادن مفهوم بدی است

و نخوانیم کتابی که در ان فرمول نیست

و بدانیم اگر سلف نبود همگی میمردیم

وبدانیم اگر جزوه استاد نبود همه می افتادیم

و بدانیم اگد نقلیه نبود همگی می مانیم

و نترسیم از حذف و بدانیم اگر حذف نبود می ماندیم

و نپرسیم کجاییم و چکاری داریم

ونپرسیم که در قیمه چرا گوشت نیست

اگر هست چرا یخ زده است

بد نگوییم به استاد اگر نمره تک اوردیم

کار ما نیست شناسایی مسئول غذا

کار ما شاید این است که در حسرت یک

صندلی خالی پیوسته شناور باشیم

هشتم مهر روز بزرگداشت مولوی چهره ی درخشان و برجسته ی شعر و ادب فارسی است، شاعر و عارفی دل آگاه که با سرودن شعرهایی حکیمانه و دلنشین نام خود را در تاریخ مشاهیر ادبیات جهان جاودانه کرد.

تاریخ ادبیات ایران همواره سرشار از وجود شاعران و نویسندگان بنامی است که با خلق اثرهایی ارزشمند در میان دیگر بزرگان و ادیبان جهان خوش درخشیده اند. جلال الدین محمد مشهور به مولانای رومی از جمله شاعرانی است که در زمینه ی عرفان و اشراق پر و بال گشود و مفهوم عشق را به شیوه های نظری و عملی برای صاحبدلان توجیه کرد.

وی در ششم ربیع الاول 604 هجری قمری در بلخ دیده به جهان گشود. پدر او بهاءالدین ولد از بزرگان آن دیار بود. مولانا در دوره ی کودکی به همراه پدر راهی زیارت خانه ی خدا شد و در هنگامه ی سفر به دیدار عطار نیشابوری عارف بزرگ آن دوره رفت، عطار نیز کتاب اسرارنامه ی خود را به وی هدیه داد.

مولوی از خراسان عازم بغداد و از آنجا پس از سه روز اقامت در مدرسه ی مستنصریه راهی مکه شد. او در کنار خانواده با به جای آوردن مناسک حج، قصد شام کرد و مدتها در آن شهر ماند و در پایان با پدر به قونیه رفت اما دیری نپایید که پدر را از دست داد.

جلال الدین محمد که 24 سال داشت به جای پدر نشست و به ارشاد مردم پرداخت. در این دوره برهان الدین محقق ترمذی که از مریدان پدر وی بود، به دلیل حمله ی مغول به خراسان و ویرانی آن دیار، راهی قونیه شد و مولانا او را چون پیری دانا به عنوان آموزگاری باتجربه برگزید.

اما در اندک زمانی مولانا با مرگ برهان الدین ترمذی دوباره تنها شد و به آموزش فقه و سایر علوم دینی پرداخت، تا آن هنگام که رویدادی بزرگ زندگی مولانا را تغییر داد.

بانوی غزل سرای ایرانی که از 15 مرداد به حال کما به سر می برد بامداد سه شنبه 28 مرداد 1393 در بیمارستان پارس تهران چشم از جهان فرو بست. سیمین بهبهانی با عنوان «بانوی غزل» شناخته می شد و به خاطر نوآوری هایی که داشت «نیمای غزل» هم لقب گرفته بود. متولد 28 تیر 1306 خورشیدی در تهران در 28 مرداد 1393 خورشیدی در تهران درگذشت.

محبوبیت شاعران در جامعه ما به این خاطر است که هیچ هنری نزد ایرانیان مرتبت شعر را ندارد و ایرانیان هیچ هنرمندی را به اندازه شاعر دوست نمی دارند. 

نگویید پس این همه کتاب شعر که بی مشتری مانده چه حکمتی دارد؛ که گفتم و می گویم شاعر و نه هر شاعری. چه، در همان قرونی که مولانا و سعدی و حافظ ظهور کردند نیز ایران شاهد شاعران بسیار بود اما این سه ماندند و درخشیدند و حتی خواجوی کرمانی در قیاس با درخشش حافظ رنگ باخت.

همان گونه که از میان شاعران کلاسیک فارسی و طی هزار سال پنج و به روایتی شش شاعر بیشتر در ذهن وزبان ما ماندگار شدند در این کمتر از یکصد سال که شعر پارسی دوران تازه ای را تجربه می کند نیز از این خیل شاعران تازه که اغلب میان سنت و مدرنیته معلق اند، چند نام برجسته تر شده و باقی می ماند و سیمین بهبهانی که ساعاتی پیش، چشم از این دنیای خاکی فروبست یکی از همین هاست.

شاعری که شعر تغزلی و کلاسیک را با اوزان تازه می سرود و چون نوگرا به مفهوم مصطلح نبود در میان عوام شعر دوست هم محبوبیت خاص داشت و اشعار او در موسیقی دستگاهی ایرانی نیز قابل اجرا بود. کما این که همین تازگی ها همایون شجریان سروده او با عنوان «چرا رفتی» را خواند که بسیار هم گل کرد و بازار راکد موسیقی را رونقی دوباره داد و درست در روزی که شاعر به کما رفت کنسرت آن را هم به صورت زنده اجرا کرد و بسیار مورد استقبال قرار گرفت.  آلبوم را همه نه با نام اصلی آن- نه فرشته نه ابلیس- که با عنوان همین شعر – چرا رفتی- می شناسند و به همین خاطر کنسرت هم «چرا رفتی» نام گرفت:

چرا رفتی،چرا؟- من بی قرارم،
به سر، سودای آغوش تو دارم.-

نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟
ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟

نه هنگام گل و فصل بهار است؟
نه عاشق در بهاران، بی قرار است؟

من قفل زبان شعر را میشکنم                       بی غنچه،خزان شعر را می شکنم

من اشکم،و بغض شعر بی تاب شده               این بغض نهان شعر را می شکنم   

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در شعر تو را دوباره پیدا کردم                          از قافیه ها تو را تمنا کردم           

این شعر برای چشمهای تو کم است               در حد تو نیست قافیه،بی جا کردم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

یک عمر به عقل و هوش خود نازیدم           در خواب فقط شکست را می دیدم

دیروز که چشمهای من باز شدند                یک قصه ی تلخ کهنه را فهمیدم  

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

عشق آمده و هوس چه باشد؟!                  تو جان منی نفس چه باشد؟!    

دیریست قفس می شکند بال                      پرواز منی قفس چه باشد؟!     

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ     

    این قلم، آواز ها سر می دهد               می کشد، آغاز دیگری می دهد      

بی هوا تا اوج دل را می برد                 این قلم، احساس را پر می دهد  

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ    

خنده اش جان من بیچاره بر لب می کند           یاد او،روز من سرگشته را شب می کند                  

لیک،هرگز او نفهمید و نمی داند هنوز         سالها در حسرت او،این دل دیوانه ام تب می کند                 

خانم حدیثه امیردوست      

رشته زبان و ادبیات فارسی