ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﭘﺎﯾﯿﺰ ...
ﺩﺳﺘﺶ ﻧﻤﮏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ...
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ می بخشد ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ
ﻧﺎﺭﻭﺍﯼ ﺧﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ می زنند .
ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯿﻢ ...ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ؛
ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺜﻞ "ﺑﻬﺎﺭ" ﺧﻮﺩﮔﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻋﯿﺪﯼ
ﺯﯾﺮﻟﻔﻈﯽ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﺎﺯ ﻭ ﮐﺮﺷﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﻮﯾﻠﯽ ﺭﺍ
ﻫﺪﯾﻪ ﺩﻫﺪ ...
ﺳﯿﺎﺳﺖ "ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ "را ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮔﺮﻡ ﻭ
ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺠﺮﯼ ﺳﻮﺯﻧﺎﮎ ﺑﺰﻧﺪ.
ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ .....
ﺑﺨﺖ ﻭ ﺍﻗﺒﺎﻝ "ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ" ﻫﻢ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ
ﺳﺮﺩﯼ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯿﺶ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺍﻭ "ﭘﺎﯾﯿﺰ" ﺍﺳﺖ ﺭﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ... ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ
ﻓﮑﺮ می کند ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺑﺮﯾﺰﺩ ... ﺭﻭﺯﯼ .. ﺟﺎﯾﯽ ... ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ... ﺍﺯ ﺧﻮبی هاﯾﺶ ﯾﺎﺩ
می کنند .
ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ:ﺁﺩﻡ ﻫﺎ "ﺭﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﭘﺎﯼ ﻣﺤﺒﺘﺶ نمی گذارﻧﺪ .. ﻋﺎﺩﺕ آﺩﻣﻬﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ .. ﯾﮑﯽ
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﮕﻮﯾﺪ, ﺁﺩﻣﻬﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ می رود ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺳﻢ
ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯼ ...
ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﮔﻬﺎﯾﺖ
می گذارﻧﺪ ﻭ می گذرﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺖ می ماﻧﺪ ...
"ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ !...."
اسفند امسال 